Op een zonnige zomerdag besloten wij met de familie dat we wel zin hadden om een wandeltocht te gaan maken tussen de bergen. Gelukkig is hier in Zwitserland volop de gelegenheid toe, zodat het niet makkelijk was om de uiteindelijke tocht uit te stippelen.
Uiteindelijk besloten we de tocht te maken tussen de dorpjes Preda en Bourvagn (ook wel Bergün genoemd). Deze ongeveer 10 kilometer lange tocht bied mooie uitzichten en een niet al te moeilijk terrein, wat voor de oudere generaties toch ook wel aangenaam is.
Na een snelle, prachtige treinrit – zowel de dorpjes Preda, Bourvagn en Tiefencastel zijn namelijk met een trein te bereiken, waardoor de heen en terugreis geheel pijnloos verliepen – waren we aangekomen bij onze bestemming.
Wij bekeken de bergen en bossen op de heenweg toch enigzins uit de hoogte, gezien de trein toch vrij hoog op de bergen loopt, waardoor je een ‘vliegend’ gevoel krijgt wanneer je over de bruggen heen rolt. Naast de sterke gevoelens die de romantische omgeving (in elke betekenis van het word) bij een mens oproepen, is ook het uitzicht fenomenaal. Het ene moment rij je een wilde rivier voorbij, die uit een woeste waterval ontstaat. Dit wordt snel gevolgd door een diep in de vallei gelegen camping, omringd door meren en bossen.
Maar al te snel was de treinrit naar onze bestemming voorbij. Gelukkig kon de echte pret nu beginnen.
Hoewel er over de exacte route enige onenigheid was besloten we toch maar de route die als ‘wanderweg’ bestempeld was te gaan volgen. Dit was zeker geen fout!
Waar wij tijdens de treinrit bijna in vogelvlucht de omgeving konden bewonderen, liepen wij er nu midden in. Dezelfde rivier die een kleine blauwe strook van water was was nu luid gezelschap aan het begin van onze wandeltocht.
Genietend van het mooie weer en van het goede gezelschap begonnen wij onze afdaling naar Bourvagn. Immers, wij hadden onze route deels gekozen omdat Preda iets hoger ligt en wij dus zonder al te veel moeite tussen de twee dropjes onze wandeling konden maken.
Al snel liepen wij onder een spoorwegbrug door, waar de volgende trein ons al tegemoet kwam. Hoewel de trein om een hoogte door reed naar het station vervolgden wij onze afdaling naar de onderkant van de vallei.
Daar eenmaal aangekomen liepen we langs de inmiddels gekalmeerde rivier richting ons bestemming. Af en toe moesten we over een rots klauteren, maar het merendeel van de toch was toch meer een rustige wandeling dan een toer door de bergen.
Juist toen we halverwege moe werden, kwamen we een uitgestrekte rotsformatie tegen, die uit de zijkant van de berg gekliefd leek. Na een korte rustpauze vervolgden wij onze weg richting Bourvagn. Hoewel de eerste helft van onze tocht af en toe enigszins inspannend was, was de tweede helft heerlijk rustig. Een langzaam aflopende weg garandeerde volop genot van onze omgeving.
Eenmaal aangekomen in Bourvagn bleek dat niet alles rozengeur en maneschijn. De jongeren generatie begon namelijk luidkeels te klagen dat ze toch wel erge honger hadden. Deze klachten waren misschien ook wel terecht, gezien een vrij lange tocht was geweest.
Gelukkig zijn er volop terrasjes te vinden in bijna elk dorpje in Zwitserland, en Bourvagn was hierop ook geen uitzondering. Na een lekkere lunch, vergezeld door de nodige glazen bier, besloten wij om de treinrit naar huis te maken.
Na een gebeurtenisloze maar toch mooie terugreis kwamen wij weer aan in ons dorpje in Tiefencastel. Het was al met al een zeer geslaagde dag, eentje die voor jong en oud veel plezier leverde.
